با درود، آیا در متون زرتشتی بهشت را چگونه وصف می کنند؟ آیا همچون قرآن، می توان وصفی از بهشت نزد زرتشتیان یافت؟

پرسش: 

با درود، آیا در متون زرتشتی بهشت را چگونه وصف می کنند؟ آیا همچون قرآن، می توان وصفی از بهشت نزد زرتشتیان یافت؟ 

پاسخ: 

«بهشت» یک واژه پارسی است که گویش عربی آن را «جَنت» نامیده است. این واژه از «وَهیشتم مَنو» در اوستا آمده است (وه: به، خوب، نیک) - (وهیشتم: خوبترین)-  (منو: منش) بنابراین بهشت برترین فروزه (: صفت) واژه (به) است. «به- بهتر- بهشت» که همانند آن در زبان انگلیسی نیز آمده است «good,better,best». در بینش زرتشت، وهیشتم منو (بهشت) جایگاهی نیست که خداوند از پیش برای مَرتو (انسان) آماده کرده باشد تا پس از مرگ مکان نیکوکاران شود و بدکاران از آن بی بهره بمانند بلکه «بهشت» بهترین منش را انسان می تواند آگاهانه برای خود فراهم سازد و آن را برگزیند. هنگامی که مرتو کار شایسته ای را انجام می دهد که برگرفته ازمنش نیک باشد، و سبب خشنودی دیگران و روان هستی گردد در آن هنگام او روانی شاد وآرام خواهد داشت. آشکار است که آنزمان در«بهشت» اندیشه وکردار خویش به سرخواهد برد، این بهشت رابا پیروی از هنجار راستی برپایه خردمی تواند پیوسته در سرشت و روان خویش نهادینه سازد.